Antoni przyszedł na świat ok. 251 r. w Egipcie w rodzinie zamożnych i pobożnych chrześcijan. Zmarli oni gdy był młodym chłopakiem, więc kierując się wezwaniem Jezusa, aby „sprzedać wszystko i iść za Nim” Antoni sprzedał majątek po nich, rozdał ubogim, a sam oddalił się na pustynię. Początkowo mieszkał w grocie w pobliżu swojej rodzinnej miejscowości, zachowując milczenie, posty i łącząc pracę z modlitwą. Według św. Atanazego, który opisywał życie Antoniego często był wtedy atakowany przez szatana i poddawany próbom. Często też miał widzenia nadprzyrodzone, umacniające go w wierności postanowieniom. Antoni zmarł w opinii świętości 17 stycznia 356 r. mając aż 105 lat. Jego kult i przykład życia szybko rozprzestrzeniały się wśród chrześcijan na Wschodzie. Dwieście lat później był już uznawany za świętego, a jego szczątki cesarz Justynian I przeniósł do Aleksandrii, po czym do Konstantynopola. W czasie wypraw krzyżowych, gdy rycerze z chrześcijańskiej Europy chcieli zadbać o relikwie znajdujące się na terenach objętych już panowaniem Arabów, zadbali również o szczątki Antoniego. Przewieziono je do Francji. 

Tekst z Liturgii Godzin 

Ikona w grafice autorstwa Marie Lavie